Geen
er is geen woord
geen klank of kleur
slechts een schaduw
die geen schaduw is
lichter dan licht nog
en zucht en lief
en niets te verliezen
en alles en meer nog
dan dat
nee niet je haar uitwringen
het druipt toch wel na
het wassen na
en nee niet je jas uitschudden
er blijft meer zand nog
achter op het strand
wat zou je je ontdoen
ont doe niets niet doe
Transparant
je heft je gezicht
naar de sterren
en manen heen
en mijn ogen
ogen verder
weg van dichtbij
je zucht naar sussen
rust je vluchten
verhult en ontdekt je
in zonlicht weerkaatst
je schemertransparant
Hart
buiten het hart der dingen
en er binnenin
een seconde eeuwig duren
het kloppend hart der dingen klopt
en stuwend duwend
vragend en trekkend
en alsmaar telkens
de tijd van binnen te buiten
verder brengend
sta je daar met je hart
van binnen op springen
je sokken op je enkels
en zweet op je tanden
adem in en zucht
de tijd naar de horizon
wacht niet langer
durf te beven
Jeuk
het kruipt langzaam onderhuids mijn been
en jeukt als duizend flinterveertjes
ik moet onverstoorbaar blijven
voor het groot bevangen mij bekruipt
en adem in en uit beneemt
dus ik kijk strak vooruit
en ik voel mijzelf luisteren en knikken
maar hoor niets dan het jeuken
van miljoenen pootjes aan mijn been
en de vraag dringt zich oorverdovend
aan mij op bij het verdragen
van razernij uitpuilende ogen
spugende woordenbrij en onrechtdadigheid
zien wij hetzelfde in de spiegel
of krijg jij nooit jeuk
Daar
draaien je ogen naar verten
aan het eind van kennen
en vertraagt je mond bewegen
en van woorden spugen
je rug stuwt zich ongekend
in rechten en krommen
en je voeten strammen
je handen zwetend klem
en je zuchten en sputteren
vangt vliegen en nectar
en lentekikkers kwaken
van kom hier en niet zeuren
ontstrammen ontduwduwen
van verten zingen en verlangen
en van heb ik jou
daar
Lentestrand
hoge duin
wapperjasje
wind in de neus
kriebeloor
één pootjesbad
twee tenen in het water
fris voorjaarszingen
zeegeruis
klank van wegwaai
zandkasteel
hoge hoogtepaal
windvanger
Schijnselzicht
en we bubbelingdingzingen
het blauwnachtschijnselnis
van hemelgewelfplafonds
en diepzeelichtvissen
we satijnzachtvleugelen
ons naar stralendeverten
die beloven van nietnietmeer
en alleszozeer zozeer
liefdevolle purpelroden blauwen
en we schijnsellichten
lichtschijnselenzicht
Kijk
zet een muur voor je voeten
schop er niet tegen, kijk uit
en niet niet niet er over
en kijk vooral niet verder
en val niet van het voetstuk
houd kramp en stokstijf
kijk niet verder
dan lange neus, kromme tenen
blok aan scheen
voor jou geen horizon
je zet een stok
in de grond
tot hier gekomen
geen en verder en toen
punt uit
gelijk heb je
Dans
in ons dansen
bewegen we verliezen we
ons langzaamaan stellig
klaterklinkend luid
glimlachen
zuiver streelzacht
schetteren
liefdevol licht
krenken
hard genadeloos
liefhebben
en vouwen onze handen
stil ineen
Mooiste
je mooiste das
eindelijk dan te pas gekomen
met snelle handelingen
strak gestrikt
overhemd glad gestreken
je blik glijdt over het beeld
in de spiegel
tevreden over wat je ziet
trekt een glimlach over je lippen
je ogen kijken stil naar binnen
fluisteren zacht
hang je mooiste das
in de kast aan de wilgen
laat thuis wat niet hoeft getoond
je eerste stap buiten de deur
zacht onzeker gezette tred
voelt stil verwelkomd
verwachtingsvol begroet