Zanding
zand tussen je tanden
het knarst je overeind
en draagt je door de duinen
en het gras prikt prikt
zo scherp de zon je wonden likt
zilt en zout en
het gras groeit niet groener
de wind waait niet warmer
en de zon schijnt niet zwoeler
als je ogen dwingen
als je armen zingen
en je benen je dragen
naar de zee
het licht en leidt je
en spoelt en bevrijdt je
en water wordt je
er is genoeg
Witten
negentien witte steentjes
rollen langzaam naar beneden
vallen ploffen zachtjes in het zand
het gras wuift stilletjes
de vogels roepen terloops
of ik je niet vergeten ben
en de wind schuiert mijn haren
die wiegen wuiven waaien
wapperen weven wenen
van heinde ver en lang geleden
schaduwen drijven over
laten mij stranden landen oeveren
en weet me geborgen
in zacht herinneren
negentien witte steentjes
drijven met de wind mee in het water
dobberen zinken temmen
ronden hun scherpe kantjes
witten lichtend op en gaan
lachen glimmend meren aan
Zomerzing
tuimelfladderingen
zonnevinderdingen
kriebeldachtselningen
zachtekronkelingen
vrijevlinderingen
lichtelichtselingen
bij de waterkringen
samen mijmerzingen
Ontwaken
spreid je vleugels
tel je veren een voor een
en poets je kleed
koester die ene gehavende
en balsem je gekwetste huid
neurie een lied voor je pijn
omarm je slapeloos zijn
en nachtenlang draaien
en regenmelodieën
piepen van het losse raam
deur die niet meer sluiten wil
en muur nog net genoeg
het dak te dragen
het water sijpelt gaten
geeft verkoeling
doet ontwaken
schrikt niet het ochtendlicht
deins naar voorwaarts
zacht benieuwd
naar levenszoenen
Nieuwe dag
dicht gaten en kieren
dek af wat zichtloos
stop vol wat leeg en
leeg wat overlopen is
veeg het zand van de stoep
ruw wat gladgestreken
stuw de stroom tot hoger
rem de te gehaaste vlucht
strijk je vleugels
en leg je ter ruste neder
voel het gras kriebelen
onder je voeten
voel de vrolijke bries
vluchtig langs je wangen
en de kleurige tonen vloeien
tot een lied
schuw niet het zingen
voel het glinster dauw
en zon en rijp
en nieuwe dag
Moed
je keert je rugt je
achterzijwaarts neer
te trots te buigen
en in ogen kijken
maar twijfel straalt
genadeloos en vlijmscherp
het doft je en wankelt je
maakt je wrangt je
en buigt je
en als ik een moment
je ogen vang
voel ik je tranen wellen
je machteloze woede knellen
en weet je niet meer
je staande niet meer
en wind en dromen vangen
rechte rug en je weg volgen
en toch ga je beradend vast
al struikelend verder
en je ontzagt me met je moed
en kracht en doet mij buigen
Gaan
haar ogen deinen mee met de wind
haar haren vormen wapperende strepen
en haar schaduw toont haar gestalte
in het licht tegen de horizon
haar stem weerkaatst alle kleuren
springt klinkend op tegen
al wat haar weerstand bood
en zij spiert haar spanne
meet zich gereed zich
en klimt zich vlammend hoog
In stil zijn
mijn gedachten gaan uit
naar al wat je deed en naliet
te doen en te overdenken
en ik ben stil
een paar minuten bij jou
en al die anderen
en al die tranen
van verlies en onmacht
en frustratie en onbegrepen
verder leven en niet kunnen
en ik denk aan jou
en al wat jij nu had kunnen denken
misschien
Steen
steen is hard en zwaar
laat zich niet duwen trekken rollen
ontsoepelt krampt blokkeert
deeltjes zinken bezinken stil
maar het water stroomt
en verzacht de scherpe lijnen
rondt onthoekt ontzwaart
en het sijpelen vindt zich een weg
en doorlangs gaande houden
en steen wordt een steun
in mijn rug
Dicht
met ogen dicht
in het donker en op de tast
mijlenver in cirkels verdwaald
van midden afgedreven
en niet weten waar een afslag
geen betekenis van voor en achter
links en rechts en op en onder
voor en tegen zinken naar de bodem
en ik voel grond onder mijn voeten
open mijn ogen in het donker
en zie met dichte ogen