Laat
laat niet gaan
het werk dat valt uit je handen
laat niet varen
het woord dat lucht je
lichtend hart dat vult je
dans van wind en regen
en laat de zon
je klinkend lachen
en van zorgen loos
en van gulheid geven
durf en moed
wil jij mijn oor zijn
dat zo bang niet horen kan
wil jij mijn oog zijn
dat door de tranen heen niet zien kan
wil jij mijn stem zijn
die zo gebroken niet meer spreken kan
wil jij mij horen zien verstaan
en voor mij in stilte verder gaan
waar ik in oorverdovend niet zijn
ophoud te bestaan
ik zal jou dragen
en je oren ogen stem zijn
waar jij jezelf verdwaald
niet meer verder gaan kan
opdat wij elkaar onszelf
in de ogen zien en vinden kunnen
en in het altijd immer rusten gaan
lief ondanks dankzij rauw en bang
elke dag opnieuw
zijn wij echt zijn wij nieuw
Hart
al dansen onze sterren
mijlenver van elkaar
verwijderd zijn wij
toch zo hetzelfde
jij mag mijn spiegel zijn
mag ik dan de jouwe
sinds wanneer is mijn hart
jouw moordkuil
wie wil wie nog geloven
wiens hemel bestormen
wiens harnas onttronen
laten wij elkaars reflectie
echo kaats vibratie
maatschappelijk persoonlijk maken
onszelf vinden in innerlijke noodzaak
jij, ik en wij
roepen in vrijheid
elkaar te spiegelen
met recht echt passie
en hard
uit het hart
lief liever nog bang
dan n hard verhard
hart
Laat ons
velletjes van rauwe druiven
bekruipen je tenen
en opgestroopte broek
oogst van vocht en zoet
koel fris zuur en wrang
heft het glas zich vol
en tuitende lippen
stralend klinkende lach
breekt door zoet en zuur
en laat ons vieren
hernieuwd beginnen
Zilvervrouw
Vinder
hoe vol kan het regenen
breken wollen wolkendekens
en wassen wateren de maan
hoe schoon kan het zegenen
van hemellandschapswegenen
en zwieren zwellende paden zich
langs zonneschijnselslingering
en van schone verwondering
gevonden verre vinderding
Verhaal me
verhaal me van jou
vertaal me je van zo ver
en dichtbij mogen komen
onthoud me je me niet je tranen
maar verdwaal je me je niet
wij kunnen ieder bij ons zelf
ons in elkaar onszelf herkennen
zeven heuvelen en zeven zeeën
en van zinken en ter hemelen ruste
stil nu en verwacht me niet
jij en ik we weten
dat we er zijn zullen er al waren
Jij
laat je jou zien en jouw naam
klinken in roden en blauwen
laat al wat je handen beroert
deinen in golven vertrouwen
orkanen en stormen
word en je bent
ook in jouw niet en stil zijn
wordt jouw licht herkend
Over
over heuvelen van blauw
en diepzee zeeën
vallen sluiers van groenen
en rauw en rijp
en zacht meewiegen
in de wind
over paden van grauw
en tranen en bloemen
hangen takken van roden
en grond en stam
en zacht meezingen
als een kind
over wat al jou mij
ik niet jou ik was
laat ons niet kennen
wij zijn al gekend
Hier
zie naar jezelf in mij
zeg ik zeg jij
in duizend woorden
duizend talen
laat mij nou maar
niet begrijpen
laat mij jou maar
laat mij maar
volg en leid mij niet
of mijn denken
neem een vlucht
daar waar ik jou niet
te vangen mij jou ben
vleugels uit en blik op ver
toch ben ik ben jij hier
en blijven we samen vinden
wat we in duizend woorden
duizend talen
niet zoeken kunnen