Verken
verken het land van water
zwem de bemoste helling
vaar de meanderende paden
liaan je houvastig slingeren
en vertrouw je onzeker schrijnen
aarzel je branding trots
stap naar voren en kom nader
nader me kom en dichter
tintel ons huiverend hart
Rood
in het roder roodste leven
vind ik zoveel vermiljoenen
dat ik verdwaal in visioenen
van mijn zero azuriet bestaan
in het infra okerrode rood
vind ik telkens weer mijn nood
aan purperen aquamarijnen
voelt het leven veel te groot
Half
halverwege naar de maan
draaien we om keren we
scheiden we eb van vloed
hemel van aarde
jou van mij en wij
ondergaan de halfheid getijloosheid
en we wassen klimmen zingen
barsten in de zon de hemel
en dromen ieder ding weer heel
Kom
tracht niet langer dan je huid
je strelend blijft verdwalen
onthof je dolen
volg rivieren dalen
ren zo ver je reiken kunt
spring hoger dan je gedachten
adem lager dan de diepte
leef harder dan de wind
blijf langer dan de verte
langer dan je hebben kunt
herinner je je eerst gevangen blik
van je eens gevonden liefste
droom je terug en kom
kom terug en vind
Los
kraak je gejutte woorden
strand niet blijf zoeken
laat geen lettergreep onbewoond
deel eenvoudigerleiwijze
woord je er geen deel van aan
geniet maar niet met mate
cijfer je weg tot aan de horizon
wees niet berekenend
laat los
Morgen
mag ik schuilen in jouw gewonde woorden
omarm ik jou in mijn ogenblikken
drijven we samen in vallende bladeren
op de weifelend wassende wind
kleurt de mijmerende maan
de sidderzachte sneeuw
en kleumen we ons witter in het licht
van het kwetterend vallende water
en we voetstappen ons verder voorwaarts
naar het zilverzacht schijnselen
teneinde tevoorschijn komen we wonen we
in het gloren van morgenhorizonnen
Vang
vang mij in de wind
vang ik jou in het regenen
wanneer wij elkaar
onze oevers te buitenen
en het licht in ons ademt
en zichzelf verkent
Lied
weet jij nog
je jas voor koude dagen
je lied en stille vragen
je schoenen bij het vuur
weet jij nog
waar het lichter wordt
het duister verkort
en we komen tot dit uur
die weg van al voorbije dagen
hoe we lopen moeten, dragen
waar wij breken uit onz’ muur
weet jij nog
je jas voor koude vragen
je lied van stille dagen
je stevig, luid en vol vuur
Tevoorschijn
in het donker
kan ik schuilen
mijn geluidloze tranen huilen
en nietsziende van gedachten ruilen
in het donker
kan ik verdwalen
in mijn sterrenstofverhalen
spreek ik fluisterzacht en honderdmalen
laat mij opgaan, mag ik dromen
kan ik hieruit tevoorschijn komen
Zilvervrouw
en je lach schiet stralend vonken
ketst als steentjes over het water
en het water sijpelt tranen
van onzeker en alleen
maar je ogen ogen verder
en dromen van horizonnen manen
en alle kleuren zilverdruppels
in jouw van regenenstralenboog
en je denkt je nog jaren te gaan denk je
zilvervrouw zeil zacht
over het rimpelloze water
dat strelend stuwt in verder
ver ver verder voortgaan
en niets ontziend doorgaan
als jouw zeil geen wind meer
en niet meer vangen kan
stille stille zilte stilte
zo zeer zacht zilvervrouw
spreid je vleugels
tel je veren een voor een een
en een en poets je kleed
koester die ene gehavende
en balsem je gekwetste huid
neurie een lied voor je pijn
omarm je ademloos zijn
en nachtenlang draaien
en regenmelodie
zacht benieuwd
naar levenszoenen
spreid je vleugels
vind in je verlangen het water
en zeil zacht zilvervrouw
in liefde ben jij ontvangen
stille stille stilte
zeil zacht zilvervrouw