Kapel
schaduwen van jou
en van jou weg gegaan
sussen je omarmen in de tijd
achter het vooruitgesneld
en we zien elkaar weer
als onze eerste ogen blikken
waar het hart op mijn venster
door jouw handen getekend
in mijn adem stil
van jou getuigen wil
Zin
buiten mijn zinnen kan ik raken
en ik mijn punt niet vinden kan
en bij gebrek er meer en meer
en punten komen puntje puntje
en geen einde oeverloos krakeel
en slechts enkele verhalen vinden
telkens vingers van rivieren die
moeiteloos langs oevers glijden
telkens houvast vinden strelen
telkens telkens nergens hangen blijven
en slechts enkel thuis en vinden
in verder ver ver verder verdergaan
Jeruzalem
mijn hoofd is in Jeruzalem
met mijn rug op de vloer
daalt de kapel op mij neer
schaduwen klinken, stemmen
koperen bel en glazen
ogen die zochten zagen
werkende handen, eelt en blaren
groot en bruin de tafel middenin
vloeren droegen, onderbouwden
gaven grond meer dan genoeg
plafonds en hemels behangen
beklommen, vulden dromen, glazen
stemmen die om aandacht vroegen
zacht omfloerst streelden
en in alle rust verkonden
klinkend argumenteerden
pakten, overrompelden
overdwars ertegen in
muren droegen en omlijstten
stonden nergens ergens achter
hen werd niets gevraagd
dan uiteindelijk gezamenlijk
hamer gepakt en neergelaten
een klap en bruine tafel
door allen aangezeten neergehaald
thans klinken klanken van weleer
in steenhouwers’ schrage
de toekomst tegemoet
de tafel is nu licht van kleur
Verlaten
mijn voeten zuchten zich voorwaarts
schaduwen in het voorbij
hangen aan muren
die zwaarte tillen
niet omarmen willen
alleen het plafond
buigt zich over mijn tranen
en sust mij
Hier
is mijn binnenplaats een schuilplaats
voor nog niet gevonden zinnen
woorden dansen tuimelend en stil
mijn punt nog ongevormd
vindt zich een weg naar verder
en wars van ongebaande paden
zetten stappen zich mijn voeten
en aarzeling en mijmeren
daagt het denken vastgeroeste torens
van wetendheid en onverschil
wacht nog even voor het struikelt
hier komt mijn hoge woord
Omarm
in al mijn poriën ademt
zwaarte de tijd voorbij
onder mijn huid hijgt het zweet
mij voor mijn dromen uit
het beest van anderen
vergaloppeert zich aan vrijheid
briest zich bangt zich
in mijn donkerste denken
jaagt mij spookt mij
en toch zie ik zijn blik
schuilen in mijn omarmen
en nog onontdekte vriendschap
Lied
je handen vouwen klanken
om de woorden in je ogen
de wind trilt hoogten laagten
en onze handen draaien buigen
zuur en bang weer kalm
het stormt tranen en we waaien
van de weg waaien we
en we richten koesteren ons
naar de melodie in de verte
dansen dansen we
we dansen
Vandaag
vandaag komt hij haar halen
en zingen ze samen
en wuiven ze dansen ze
het lied van weemoed
en ze zit bij het raam
op haar stoel met het bruine kussen
zo zacht in haar rug haar schoot
en haar ogen glanzen dansen
vandaag is elke dag vandaag
Dicht
als ik mijn ogen
sluit voor jou
ben ik niet weg
ik zoek mijn tranen
pijn voor jou
zo met mijn ogen dicht
ontwaakt mijn kijken
open ik oever ik
blijf ik wil ik
dicht met jou
Luistering
luister me spinsel me jouw gedachten
laat me jouw ruwe sentimenten
leef me jouw schuwte en donkere aarde
geef me weg jouw beloften
maar vlek me niet jouw truien
wil jij je even mijn modderige bruinen
en verlegen grijzen kussen
roep jij je mijn vette zwarten af en toe
en ik vier jou je harde blauwen
les mij je wazig water
licht ons blijvoetig
wortel je hoofd in zachte stede
ontrafel ons nimmer
eer ons vruchtbare grond
zachtgloeiend purper
rood